Authors:Fabio Scetti, Federica Salamino Abstract: Project VVV and the Issue of Revitalising Valoc’This article provides an insight into the complex issue of producing the first edition of the dictionary of Valoc’ – a variety of Lombard spoken in Val Masino, lower Valtellina (northern Italy). This new lexicographic project was initiated in 2017 and is called Vocabolär del Valoc’ de la Val Mäśen – VVV [Vocabulary of Valoc’ of Val Masino].Our research team works on the material of an unpublished dictionary based on interviews collected in the 1960s and 1970s. Our methodological approach is both that of dialectology and sociolinguistics as we complement our study with observations and interviews among Valoc’ speakers of different ages, genders and occupations, to see how it is still used today. Moreover, our approach allowed us to observe the process of the transmission of Valoc’ from one generation to another as well as some discourses among speakers on its uses.In conclusion, this contribution brings us to reflect on how the new “global” society may influence the process of transmission of this endangered language which needs to be revitalised. Interventions at primary and secondary school have been offered in order to introduce Valoc’ as a language of everyday communication and not only as the “dialect” of pupils’ grandparents. We examine the importance of developing a dictionary in order to promote a norm of reference in writing as a way to preserve Valoc’ for the future. Projekt VVV i kwestia rewitalizacji dialektu Valoc’Niniejszy artykuł przedstawia złożone zagadnienie, jakim jest opracowanie i wydanie po raz pierwszy słownika Valoc’, dialektu używanego w Val Masino, w dolnej Valtellinie (północne Włochy). Ten nowy projekt leksykograficzny rozpoczął się w 2017 roku i nosi nazwę VVV (Vocabolär del Valoc’ de la Val Mäśen) [Słownik Valoc’ z Val Masino].Praca naszego zespołu badawczego bazuje na starszym, nieopublikowanym słowniku, opartym na wywiadach zebranych w latach 60. i 70. XX wieku. Nasze opracowanie obejmuje zarówno dialektologię, jak i socjolingwistykę, gdyż uzupełniamy nasze badanie obserwacjami i wywiadami wśród posługujących się dialektem osób w różnym wieku, różnej płci i różnych zawodów, chcemy bowiem zobaczyć, w jaki sposób Valoc’ jest nadal używany. Co więcej, nasze podejście metodologiczne pozwoliło nam zaobserwować proces przekazywania Valoc’ z pokolenia na pokolenie oraz zebrać informacje wśród jego użytkowników na temat zastosowań dialektu.Podsumowując, praca skłania nas do refleksji nad tym, jak nowe „globalne” społeczeństwo może wpłynąć na proces transmisji tego zagrożonego dialektu, który wymaga rewitalizacji. Zaproponowane działania w szkole podstawowej i średniej mają na celu wprowadzenie Valoc’ jako języka codziennej komunikacji, a nie tylko „dialektu dziadków”. Uważamy, że słownik ten będzie spełniał zadanie promowania normy pisanej, która może pomóc w zachowaniu Valoc’ dla przyszłych pokoleń. PubDate: 2022-12-31 DOI: 10.11649/a.2721
Authors:Michael Hornsby Abstract: ‘Authentic’ Language as a Contested Concept in BrittanyThe question of authenticity in language has been approached from a number of theoretical standpoints. A significant type of feature which may bestow authenticity and legitimacy is the linguistic. Linguistic performance can be viewed in terms of either the unreflectingly fluent and competent use by the ideal native speaker or, in opposition, the inauthenticity of the non-native language learner. As pointed out by Martin Gill in his paper “Exclusive Boundaries, Contested Claims: Authenticity, Language and Ideology”, authentic speech is romanticised as “native, spoken, verbatim, unrehearsed, off-the-record, sincere, vernacular and non-standard”. Such a definition is easily understandable by the wider public outside of academia. However, it begs the question: who has the authority to make this distinction and who can validate these authenticity claims' Mary Bucholtz proposes instead the concept of authentication, or the outcome of constantly negotiated social and linguistic practices. Debates over what constitutes ‘authentic’ language in minority language settings are particularly noticeable, given the processes of revitalisation many of them are going through. This paper aims to move the discussion away from the purely linguistic when considering what authenticity means, and investigate the concept from a more speaker-centred perspective. The example of Breton in Brittany is taken as the case study here – what it means to speak Breton ‘authentically’, according to whom, and to which norms. In particular, attention is paid to the authentication process of negotiation and how different actors approach and manage this dynamic. „Autentyczność” języka jako pojęcie sporne – przypadek BretaniiKwestii „autentyczności” języka przyglądano się już z wielu pozycji teoretycznych. Istotny czynnik nadający autentyczność i legitymizujący użycie języka przez mówcę stanowią często cechy językowe. Realizację językową można opisywać jako bezrefleksyjną, płynną i kompetentną w wykonaniu rodzimego użytkownika języka lub przeciwnie, jako nieautentyczną w przypadku użytkownika nierodzimego, uczącego się języka. Według artykułu Exclusive Boundaries, Contested Claims: Authenticity, Language and Ideology autorstwa Martina Gilla, autentyczna mowa jest idealizowana jako „rodzima, mówiona, dosłowna, nieprzećwiczona, nieoficjalna, szczera, potoczna i niestandardowa”. Taka definicja jest łatwa do przyjęcia przez rzesze użytkowników języka spoza środowiska akademickiego. Naukowcom jednak nasuwa się pytanie: kto jest upoważniony do dokonywania tego rozróżnienia i kto może potwierdzić postulat autentyczności. Mary Bucholtz proponuje zamiast tego koncepcję uwierzytelnienia, czyli rezultatu stale negocjowanych praktyk społecznych i językowych. Debaty o tym, co stanowi język „autentyczny”, są zauważalne zwłaszcza w przypadku języków mniejszościowych, z których wiele podlega procesom rewitalizacji. Niniejszy artykuł ma na celu przesunięcie dyskusji nad autentycznością języka z czysto językoznawczej perspektywy w kierunku tej skoncentrowanej na mówcy. Jako studium przypadku wybrano język bretoński w Bretanii i postawiono pytania o to, co, według kogo i w oparciu o jakie normy oznacza mówienie po bretońsku „autentycznie”. Szczególną uwagę poświęcono procesowi uwierzytelnienia przez negocjację oraz temu, jak różni użytkownicy języka podchodzą do tej dynamiki i jak nią zarządzają. PubDate: 2022-12-31 DOI: 10.11649/a.2743
Authors:Justyna Majerska-Sznajder Abstract: The Covid-19 Pandemic and Contemporary Identity Attitudes of Young VilamoviansVilamovians, who are descendants of thirteenth-century Germanic settlers, have retained a strong sense of their own identity for centuries. This identity developed gradually under the influence of many factors and dominant groups, and for this reason it has never been one-dimensional. As a minority, Vilamovians had to adapt to the political situation, which influenced the development of various ideologies and attitudes.After the Second World War, they were forced to abandon their language, traditional costume and any other signs of ethnic distinctiveness. As a result, Vilamovian culture began to quickly disappear. It is only recent decades that have seen a change in the situation, thanks to the youngest generation becoming involved in the revitalisation process. The engagement of researchers and the process of overcoming the historical trauma by the community members not only encouraged them to openly speak about Vilamovian identity – these developments also put it on a new track, adapting it to the realities of the twenty-first century.As it turned out, identity and the sense of distinctiveness were a much stronger determinant of the ethnic group than the language or traditional costume, which, although in use again, are far less popular among Vilamovians. The Covid-19 pandemic had an unprecedented impact not only on the expressed identity attitudes, but also on activities shaping the revitalisation policy. Pandemia COVID-19 a współczesne postawy tożsamościowe młodych WilamowianWilamowianie, potomkowie XIII-wiecznych osadników germańskich, przez stulecia zachowali mocne poczucie własnej tożsamości. Kształtowała się ona przez lata pod wpływem wielu czynników oraz różnych grup dominujących i z tego powodu nigdy nie była jednowymiarowa. Wilamowianie jako mniejszość zmuszeni byli dostosowywać się do sytuacji politycznej, która wpływała na kształtowanie się rozmaitych ideologii i postaw.Po II wojnie światowej zmuszono Wilamowian do porzucenia języka, stroju oraz prezentowania wszelkich odrębności. Skutkiem tego kultura wilamowska zaczęła zamierać. Zmianę przyniosły dopiero ostatnie dekady, kiedy to pokolenie młodzieży zaangażowało się w działania rewitalizacyjne. Zaangażowanie badaczy i przezwyciężanie traumy historycznej przez członków społeczności wpłynęło nie tylko na otwarte mówienie o wilamowskiej tożsamości, ale również pchnęło ją na nowe tory, dostosowując do realiów XXI wieku.Okazało się, że tożsamość i poczucie odrębności były o wiele mocniejszym wyznacznikiem grupy etnicznej niż język czy strój – które, choć powróciły do użycia, cieszą się znacznie mniejszą popularnością wśród Wilamowian. Wybuch pandemii COVID-19 bezprecedensowo wpłynął nie tylko na prezentowane postawy tożsamościowe, ale także działania kształtujące politykę rewitalizacyjną. PubDate: 2022-12-28 DOI: 10.11649/a.2760
Authors:Tymoteusz Król, Maciej Mętrak, Andrzej Żak Abstract: An Annotated Bibliography of Published Works Concerning the Culture of Wilamowice and the Wymysorys Language, 1945–2000 and 2020–2022This paper, the second part of a comprehensive Vilamovian bibliography, contains a list of 89 publications (1945–2000 and 2020–2022) concerning the history, culture and language of Wilamowice, a small town in the south of Poland, populated by descendants of medieval colonists of Germanic origin. The town is well known for its unusual folk costume and the critically endangered minority language known as Wymysorys. Although the bibliography mainly covers academic works (monographs, book chapters and journal articles) and popular science publications, it also includes a section listing literary works published in Wymysorys. Each entry provides bibliographic information, keywords and a brief description of the publication. Additionally, links to online versions of the works are provided where possible. Bibliografia adnotowana publikacji dotyczących kultury Wilamowic i języka wilamowskiego z lat 1945–2000 i 2020–2022Niniejsze opracowanie, stanowiące drugą część zbiorczej bibliografii wilamowianistycznej, zawiera listę 89 publikacji z lat 1945–2000 (oraz najnowszych, z lat 2020–2022) dotyczących historii, kultury i języka Wilamowic – położonego na południu Polski miasta, zamieszkanego przez potomków średniowiecznych kolonistów germańskiego pochodzenia. Miejscowość ta słynie z niezwykle bogatego stroju ludowego i zagrożonego wymarciem języka mniejszościowego znanego jako wymysiöeryś. Bibliografia obejmuje przede wszystkim publikacje o charakterze naukowym (monografie, artykuły i rozdziały w monografiach) oraz popularnonaukowym, ale zawiera również suplement wymieniający literaturę piękną wydawaną w języku wilamowskim. W każdej nocie zamieszczono opis bibliograficzny, słowa kluczowe i krótką prezentację zawartości publikacji. Dodatkowo, tam, gdzie było to możliwe, dołączone zostały odsyłacze do wersji online wymienionych prac. PubDate: 2022-12-28 DOI: 10.11649/a.2751
Authors:Maciej Bandur Abstract: The Origins of Pomerania’s Choronyms in the Light of Linguistic MaterialThis article presents an analysis of linguistic data concerning the origins of Pomerania’s choronyms and revisits two conflicting hypotheses. One of them assumes endonymy, the other a borrowing from (Old) Polish-speaking neighbours from the south. The aim of the presented analysis is to include in the debate, so far dominated by historians and archaeologists, linguistic data from Kashubian, Polish and Polabian, as well as to propose a possible solution to this question. Pochodzenie choronimów Pomorza w świetle materiałów językowychArtykuł prezentuje analizę danych językowych dotyczących pochodzenia choronimów Pomorza i ma na celu przedstawienie nowego spojrzenia na dwie sprzeczne hipotezy. Jedna z nich zakłada endonimiczność, druga zapożyczenie od (staro)polskojęzycznych sąsiadów z południa. Celem prezentowanej analizy jest włączenie do debaty, obecnie zdominowanej przez historyków i archeologów, danych językowych z kaszubszczyzny, polszczyzny i połabszczyzny, jak również zaproponowanie prawdopodobnego rozwiązania dla tego zagadnienia. PubDate: 2022-12-19 DOI: 10.11649/a.2766
Authors:Agnieszka Lenart Abstract: On the (Re)construction of Identity in the Conditions of Russian-Jewish Borderland (Based on the Story “Apples from Shlitzbutter’s Garden” by Dina Rubina)This article is devoted to the issues of identity formed in the Russian-Jewish borderland. The study discusses Dina Rubina’s short story “Iabloki iz sada Shlitsbutera” (“Apples from Shlitzbutter’s Garden”) as an autobiographical tale that reflects the actual processes of reconstructing the identity of the author-hero, a representative of the Great Aliyah, a person living at the crossroads of cultures. The author concludes that there is no fixed and unchanging identity. Particularly in the conditions of a cultural borderland and in watershed moments (repatriation), identity evolves and is subject to constant reconstruction. O (re)konstrukcji tożsamości w warunkach rosyjsko-żydowskiego pogranicza (na przykładzie opowiadania Jabłka z sadu Szlicbutera Diny Rubiny)Artykuł poświęcony jest zagadnieniu tożsamości kształtowanej na rosyjsko-żydowskim pograniczu. W tekście omówiono opowiadanie Diny Rubiny Jabłka z sadu Szlicbutera (Iabloki iz sada Shlitsbutera) jako opowieść autobiograficzną, która odzwierciedla rzeczywiste procesy rekonstrukcji tożsamości autora–bohatera, przedstawiciela Wielkiej Aliji, człowieka żyjącego na styku kultur. Autor dochodzi do wniosku, że nie ma stałej i niezmiennej tożsamości. Szczególnie w warunkach pogranicza kulturowego oraz w momentach granicznych (repatriacja) tożsamość ewoluuje i podlega ciągłej rekonstrukcji. PubDate: 2022-11-21 DOI: 10.11649/a.2758
Authors:Maciej Mętrak Abstract: Minority Identities: Maintenance, Transmission and RevitalizationIntroduction to the vol. 19th of Adeptus Mniejszościowe tożsamości: przekaz, podtrzymywanie i rewitalizacjaWstęp do numeru 19 „Adeptusa” PubDate: 2022-11-10 DOI: 10.11649/a.2918
Authors:Tymoteusz Król Abstract: “But this doesn’t look Vilamovian”: Lesser-Known Determinants of the Cultural Distinctiveness of VilamoviansResearchers who study Wilamowice regard the costume and language as the main determinants of the cultural distinctiveness of the Vilamovians. The representatives of this ethnic group themselves also presented them as the most important. This was probably the case before 1945, when the folk dress and language began to disappear due to the post-war persecutions. Today, they still remain important markers of Vilamovianness, but are rarely used in everyday life.The article presents the determinants of Vilamovian distinctiveness that are important for contemporary Vilamovians, especially for young people involved in linguistic revitalisation. These are, among others, Vilamovian Polish, multilingualism, Vilamovian Christmas songs, Vilamovian-style scrambled eggs, Vilamovian Christmas Eve noodles and drinking from one glass. Although they are also found in other regions, including nearby villages, they are an equally important attribute of Vilamovianness for many Vilamovians. More important than their “objective” uniqueness is the fact that during the research carried out by the author, particularly young people from Wilamowice considered them appropriate for expressing their identity and the cultural distinctiveness related to it. Perhaps in the future some of them will become more important for Vilamovians than the costume or language. Ethnic boundaries are not the result of members of an ethnic community having a separate culture, but of their actions in order to distinguish themselves from others. „Ale to chyba nie jest wilamowskie”. Mniej znane wyznaczniki odrębności kulturowej WilamowianBadacze zajmujący się Wilamowicami za główne wyznaczniki odrębności kulturowej Wilamowian uznają strój i język. Również sami przedstawiciele tej grupy etnicznej prezentowali je jako najważniejsze. Tak było zapewne przed 1945 rokiem, lecz w wyniku powojennych prześladowań zaczęły one zanikać. Dziś nadal stanowią ważne markery wilamowskości, rzadko używane są jednak na co dzień.W artykule przedstawiono wyznaczniki wilamowskiej odrębności, które ważne są dla współczesnych Wilamowian, szczególnie dla młodzieży zaangażowanej w rewitalizację językową. Są to m.in. wilamowska polszczyzna, wielojęzyczność, pastorałka wilamowska, jajecznica po wilamowsku, wilamowskie kluski wigilijne i picie wódki z jednego kieliszka. Choć występują również w innych regionach, także w okolicznych wsiach, stanowią dla wielu Wilamowian równie ważny atrybut wilamowskości. Ważniejsze niż ich „obiektywna” niepowtarzalność jest to, że podczas przeprowadzanych przez autora badań szczególnie młodzi Wilamowianie uważali je za odpowiednie do wyrażania swojej tożsamości i związanej z nią odmienności kulturowej. Być może niektóre z nich staną się w przyszłości dla Wilamowian ważniejsze niż strój lub język. Granice etniczne bowiem nie są efektem posiadania przez członków grupy etnicznej odrębnej kultury, ale ich działania w celu odróżnienia się od innych. PubDate: 2022-11-10 DOI: 10.11649/a.2746
Authors:Karolina Rosiak Abstract: Migration, Demography, and Minority Language Learning: A Case of WalesThe present article discusses the role of adult migrants to Wales in the country’s demographics and maintenance and promotion of the Welsh language. The Welsh society is an ageing society, predicted in the long run to rely on immigration as a solution to the socio-economic problems of the demographic decline. At the same time, the Welsh Government (WG) is strongly invested in revitalising the Welsh language through legislation and policies. The WG acknowledges that immigration is a challenge for the Welsh language and emphasises the role of new speakers in its revitalisation and maintenance. Drawing on data from two ethnographic studies in Wales, I discuss the experiences of Polish adult migrants with Welsh, their motivations to learn it and their attitudes and ideologies towards the language. I also provide recommendations for adjustments in language planning on the micro-level.Migracja, demografia i nauka języków mniejszościowych: przypadek WaliiNiniejszy artykuł omawia rolę dorosłych migrantów na terenie Walii w demografii kraju oraz w zachowaniu i promocji języka walijskiego. Społeczeństwo walijskie jest społeczeństwem starzejącym się, co oznacza, że zgodnie z przewidywaniami będzie w dłuższej perspektywie polegało na imigracji jako rozwiązaniu społeczno-ekonomicznych problemów niżu demograficznego. Jednocześnie rząd walijski jest mocno zaangażowany w rewitalizację języka walijskiego poprzez ustawodawstwo i prowadzoną politykę. Rząd przyznaje, że imigracja stanowi wyzwanie dla języka walijskiego i podkreśla rolę nowych użytkowników w jego rewitalizacji i zachowaniu. W oparciu o dane z dwóch badań etnograficznych przeprowadzonych w Walii artykuł omawia doświadczenia dorosłych imigrantów z Polski z językiem walijskim, ich motywacje do nauki oraz postawy i ideologie wobec języka. Przedstawia również zalecenia dotyczące korekt w planowaniu języka (ang. language planning) na poziomie mikro. PubDate: 2022-11-02 DOI: 10.11649/a.2752
Authors:Antony Hoyte-West Abstract: Spanish and Creole: Exploring Aspects of Minority and Minoritised Languages in Jamaica and Trinidad & TobagoAs the two largest countries in the Anglophone Caribbean, the sole official language of both Jamaica and Trinidad & Tobago is English. This status, however, does not accommodate the historical and contemporary multilingualism common to both countries. Mindful of the islands’ colonial past, as well as their geographical proximity to Latin America, the government of Trinidad & Tobago has designated Spanish as the country’s official foreign language, and there have been calls for the same move to be made in Jamaica. Even though Spanish is very much a minority language in both nations in terms of the number of speakers, this move has associated implications for the education sectors. In addition, it has been argued that this mandate also denigrates autochthonous Creole languages, which are spoken widely in both countries but generally have no formal place in education or public life. Accordingly, this preliminary literature-based study examines relevant Jamaican and Trinidad & Tobago policies through the lens of the language policy model originally developed by Bernard Spolsky in 2004, which foregrounds the four interlinked concepts of national ideology, the role of English, a country’s sociolinguistic structure, and minority language rights. Particular attention will be focused on current initiatives regarding the latter, as well as seeking to examine how governmental emphasis on Spanish – given the existence of these local Creole languages – is viewed within the Jamaican and Trinidad & Tobago contexts.Język hiszpański i języki kreolskie: sytuacja języków mniejszościowych i marginalizowanych na Jamajce oraz Trynidadzie i Tobago – rekonesans badawczy Jamajka oraz Trynidad i Tobago to dwa największe kraje anglojęzycznych Karaibów. Choć w każdym z nich język angielski stanowi jedyny język oficjalny, jego status nie uwzględnia wspólnej dla obu krajów historycznej i współczesnej wielojęzyczności. Z uwagi na kolonialną przeszłość wysp, a także geograficzną bliskość Ameryki Łacińskiej, rząd Trynidadu i Tobago ustanowił język hiszpański oficjalnym językiem obcym kraju, a podobne propozycje pojawiły się również na Jamajce. Pomimo że hiszpański w obydwu państwach stanowi bez wątpienia język mniejszościowy pod względem liczby użytkowników, działania te miały istotne konsekwencje dla sektora edukacji. Wśród reakcji pojawiły się także głosy mówiące, że zarządzenie to uderza w rodzime języki kreolskie, pozostające w powszechnym użyciu w obu krajach, nieposiadające jednak formalnego miejsca w edukacji ani życiu publicznym. Niniejsza praca, oparta na dostępnej literaturze, stanowi wstępną analizę polityki Jamajki oraz Trynidadu i Tobago przeprowadzoną przez pryzmat modelu polityki językowej opracowanego przez Bernarda Spolsky’ego w 2004 roku. Model ten wysuwa na pierwszy plan cztery wzajemnie powiązane zagadnienia: ideologię narodową, rolę języka angielskiego, strukturę socjolingwistyczną kraju i prawa językowe mniejszości. Uwaga została zwrócona szczególnie na bieżące inicjatywy dotyczące ostatniego z wymienionych aspektów, a także na zbadanie, jak nacisk władz na naukę języka hiszpańskiego postrzegany jest w kontekście lokalnych języków kreolskich Jamajki oraz Trynidadu i Tobago. PubDate: 2022-11-02 DOI: 10.11649/a.2722
Authors:Magdalena Krzyżanowska Abstract: Silesia – Silentium: Silesian Women in Anna Dziewit-Meller’s ProseThis article aims to present the image of the Silesian women emerging from the novels by Anna Dziewit-Meller (Góra Tajget [Mount Taygetus], Od jednego Lucypera [All Because of One Lucifer]). The analysis and interpretation focused on the category of silence inscribed in the studied text allow the author to draw conclusions about the complicated family relationships of women, marked by the twentieth-century history of Upper Silesia. In the article, the author posits a thesis about silence as an immanent trait of Dziewit-Meller’s protagonists, and asks whether they have a chance of breaking out of the circle of traumas passed down in their families. Silesia – Silentium. Ślązaczki w prozie Anny Dziewit-MellerCelem artykułu jest przedstawienie wizerunku Ślązaczek wyłaniającego się z dwóch powieści Anny Dziewit-Meller (Góra Tajget i Od jednego Lucypera). Analiza i interpretacja skoncentrowana na wpisanej w badany tekst kategorii przemilczenia pozwala autorce na wyprowadzenie wniosków dotyczących skomplikowanych relacji rodzinnych kobiet, naznaczonych XX-wieczną historią Górnego Śląska. W artykule autorka stawia tezę o milczeniu jako immanentnej cesze bohaterek książek Anny Dziewit-Meller oraz zadaje pytanie o to, czy mają one szansę na wyrwanie się z kręgu przekazywanych rodzinie traum. PubDate: 2022-11-02 DOI: 10.11649/a.2750
Authors:Zoltán Németh Abstract: Between Pluricentrism and Transculturalism: Issues of the Language of Hungarian Literature in SlovakiaThis study examines a specific type of language use in contemporary Hungarian literature in Slovakia. The literary works of several Hungarian authors in Slovakia include a language based on the contact phenomena and regional dialectics of the Hungarian and Slovak languages. This phenomenon is interpreted using the methodological tools of pluricentrism, which serves as a theoretical framework for the linguistic interpretation, and transculturalism, which is a point of departure for literary analysis. The interpretation of language contact phenomena, the levels of hybridisation and dialect focuses on the works of Gábor Kálmán, Lajos Grendel, Mila Haugová, Anikó N. Tóth, Anikó Polgár, Norbert György, Zoltán Hizsnyai, Árpád Tőzsér, Pál Száz. Pomiędzy pluricentryzmem a transkulturowością – problematyka języka literatury węgierskiej ze SłowacjiW artykule przeanalizowano specyficzny typ użycia języka we współczesnej literaturze węgierskiej na Słowacji. W utworach literackich kilku autorów węgierskich na Słowacji pojawia się język oparty na zjawiskach kontaktu i dialektyce regionalnej języka węgierskiego i słowackiego. Zjawisko to jest interpretowane w artykule przy pomocą narzędzi metodologicznych pluricentryzmu, który służy za podstawę interpretacji językowej, oraz transkulturalizmu, który stanowi punkt wyjścia analizy literackiej. Interpretacja zjawisk kontaktu językowego, poziomów hybrydyzacji i dialektu koncentruje się na utworach Kálmána Gábora, Lajosa Grendela, Mili Haugovej, Anikó N. Tóth, Anikó Polgár, Norberta György, Zoltána Hizsnyaia, Árpáda Tőzséra, Pála Száza. PubDate: 2022-11-02 DOI: 10.11649/a.2748
Authors:Marta Cmiel-Bażant Abstract: An Autobiographical Reading of Drago Jančar’s Novel Mocking DesireThe novel Mocking Desire was published in 1993, when Drago Jančar was already a wellknown author, who had received some important literary awards. This hybrid and multifaceted literary work describes the Slovenian writer’s stay in New Orleans and in New York. Because Jančar visited the United States on a Fulbright Fellowship in 1985, his novel is read as an autobiography, although the author has not established an autobiographical pact with the reader (Lejeune). The aim of this study is to consider the autobiographical writing as a literary genre, the figure of reading, and the play with convention, in order to answer the question what provokes the autobiographical reading of Mocking Desire. Autobiograficzne czytanie powieści Drwiące żądze Draga JančaraPowieść Drwiące żądze ukazała się w 1993 roku, kiedy Drago Jančar był już znanym i nagradzanym słoweńskim literatem. Synkretyczne i wielowątkowe dzieło opisuje pobyt słoweńskiego pisarza w Nowym Orleanie i Nowym Jorku. Ponieważ Jančar również otrzymał stypendium Fulbrighta dla pisarzy w USA w 1985 roku, powieść bywa odczytywana w kluczu autobiograficznym, mimo że autor nie zawarł z czytelnikiem paktu autobiograficznego (Lejeune). Artykuł podejmuje na tym przykładzie problematykę autobiografii jako gatunku i sposobu czytania, oraz współczesnych gier z konwencją, aby odpowiedzieć na pytanie, co skłania odbiorców do autobiograficznego odczytania powieści. PubDate: 2022-11-02 DOI: 10.11649/a.2634
Open Access journal
[8 journals]
